Daniel Wretström
Dit is een brontekst. Spelling en kleine fouten in de inhoud mogen worden gecorrigeerd. De bron wordt vermeld in het "Bron" gedeelte.
Toegevoegd: 07/12/10 (door Administrator)
Het is komende donderdag 10 jaar geleden sinds Daniel Wretström op gruwelijke wijze werd vermoord. Een moord die door de politiek correcte elite werd verzwegen dan wel goedgepraat omdat de daders grotendeels bestonden uit allochtonen en het slachtoffer een nationalist was. De herdenking dit jaar is op zaterdag 11 december om 16:00 bij het Rönnige station in Stockholm, Zweden. Voor meer informatie: Salemfonden webstek (Engelstalig)
Toegevoegd: 09/12/09 (door AK)
Herdenking Daniel Wretström
Salem, Stockholm. 9 december 2000. De 17-jarige nationalist Daniel Wretström staat rond middernacht te wachten aan de bushalte, wanneer hij plots wordt omsingeld door een vreemdelingenbende van niet minder dan 15 personen. Zonder enige aanleiding werpt de bende, gewapend met stokken en kettingen, zich op Daniel. Hij tracht nog te ontkomen, maar is niet opgewassen tegen de overmacht. Daniel wordt geslagen en gestampt, en wanneer hij bewusteloos op de grond ligt, wordt hij koelbloedig afgemaakt met enkele messteken in zijn rug en keel. De bende zet het op een lopen, maar kan nadien geïdentificeerd worden dankzij een getuige. Khaled Odeh wordt aangeduid als de man die
Daniel de fatale messteken toebracht. Deze moordenaar wordt echter nauwelijks gestraft, en wordt “tijdelijk ontoerekeningsvatbaar” verklaard waardoor hij enkel een tijdje moet doorbrengen in een psychiatrische instelling. Drie van zijn kompanen krijgen een werkstraf van 40 uren, en drie anderen moeten een boete van omgerekend 200 euro betalen. Tot zover de rechtspraak in het moderne Europa.
Naar jaarlijkse gewoonte wordt ook nu een herdenkingsmars gehouden in Salem ter ere van Daniel Wretström. Deze vindt plaats op zaterdag 12 december, en staat open voor iedereen die zich verzet tegen het multiculturele geweld!
Bron: Autonome Kameraden
You need to a flashplayer enabled browser to view this YouTube video
We bevinden ons in Salem, een voorstad van Stockholm, op de 9de december van het jaar 2000. Het is net middernacht voorbij wanneer een multiculturele bende van 15 personen een Zweedse jongen omsingelen die op de bus staat te wachten ter hoogte van Säbytorgsvägen. De jongen, nogal klein en mager, was op weg naar huis na een fuif. “Vuile racist!” werd er door de bende gescandeerd. Een Zweeds meisje scheld hem uit, ze heeft een vreemd accent in haar woorden. “Vuile racist! Durf je blijven staan? Of ben je bang!?”
De media had nog maar pas, enkele weken voor het incident, een haatcampagne tegen Zweedse patriotten gelanceerd. Eén van de beschuldigingen in deze haatcampagne was dat Duitse “rechts extremisten” een 6 jarige immigrant hadden vermoord in Duitsland. Deze beschuldiging bleek later een leugen te zijn.
“Sla hem dood!” roept het meisje uitdagend tegen de bende, welke reeds het bloed van hun prooi had geroken. Geweld tegen mensen die verdacht zijn van racisme word getolereerd. De bende weet dit ook. Enkele dagen ervoor hadden ze namelijk groen licht gekregen van het hoogste niveau: de eerste minister van Zweden verklaarde in één van de grootste Zweedse dagbladen dat ze de nationalisten zullen “vertrappelen”. De multiculturele bende is er van overtuigd om deze nacht zijn woorden waar te maken.
Als de aanval begint beseft de jongen onmiddelijk dat hij in een nauwe positie zit: hij alleen tegen een bloeddorstige bende die gewapend is met houten planken en andere voorwerpen die ze kunnen gebruiken als wapens. Hij probeert aandacht te trekken door voor een voorbijrijdende auto te springen en roept de chauffeur voor help. “Help me! Alstublieft!” hopende dat de chauffeur hem naar een veilige plaats zal brengen. Eén van de agressors roept iets naar de chauffeur en onmiddellijk probeert de chauffeur de jongen van zijn auto weg te krijgen door snel en kort voor- en achteruit te rijden. De jongen heeft zijn eigen leven niet meer in handen wanneer hij vervolgens door de bende op de grond word getrokken. De auto rijdt weg en het afranselen gaat door.
De bende blijft met de planken slaan, en blijft herhaaldelijk op het lichaam en hoofd van het slachtoffer schoppen. Na een tijdje blijft het lichaam zo goed als levenloos in de goot liggen. Eén van de agressors neem een plank van anderhalve meter lang en begint als een razende op de jongen zijn hoofd te slaan. Het houd niet op tot dat een toevallig voorbij stappend tienermeisje hysterisch begint te roepen en te smeken om te stoppen. Eén van de meisje die meevocht met de bende roept terug dat “de racist het verdient” terwijl een ander bendelid een bedreigende houding aanneemt met een plank tegenover de getuige.
Op dit moment komt een bendelid terug welke zijn grotere broer gaan halen was. Deze begint meteen op het hoofd en de nek van de bijna dode jongen te springen. De oudere broer, welke overkookte van haat, was meegekomen om één van die “wrede racisten die kleine kinderen vermoorden”, en een bedreiging zijn voor de “democratie”, een lesje te leren.
“Uit de weg! Ik heb een mes” terwijl hij naar de halfdode jongen stormt met een vlijmscherp mes in de hand.
Alle leden van de bende maken plaats voor Khaled Odeh die plaatsneemt op de rug van het slachtoffer. Het vlijmscherpe mes gaat op en neer. Nadat hij de jongen minstens 4 maal in de rug had gestoken breekt het mes in twee. Khaled neemt vervolgens het hoofd van de jongen met zijn linkerhand en trekt het achterover.
Hij voelt een ontembare haat voor verminkte jonge jongen; een jongen waarvan hij weet dat de democratie bedreigt; een jongen die kleine kinderen vermoord. Hij weet dat de jongen moet vertrappeld worden! Dus beseft hij al snel wat hij moet doen. “Ik ga hem doden!” Deze woorden razen door zijn hoofd terwijl hij de restanten van het mes door de keel van de jongen dwingt.
Vol tevredenheid stelt hij zich terug recht; hij had namelijk de samenleving bevrijd van een racist. Het bloed dat heel zijn handen bedekt is nog warm. Hij kijkt rond en roept tegen de mensen die rond hem staan dat geen enkele van hen hem gezien heeft. Vervolgens loopt hij weg, met zijn broer die hem volgt. De anderen van de bende lopen elk hun eigen weg. “Vertrappel racisme!” klinkt vanuit de schaduwen.
Maar Khaled Odeh was gezien. Het Zweedse meisje dat deze aanval heeft gezien benaderde de jongen met tranen in haar ogen. De jongen probeert nog zijn hoofd te liften maar faalt. Zijn kledij is doorweekt van bloed dat uit de slagader in zijn nek spuit. Hij probeert naar adem te snakken, uit zijn mond komt een stil geluid wanneer zijn hoofd terug neervalt op de koude grond. Het leven vloeit uit Daniel Wretström terwijl het meisje hem tevergeefs probeert te redden.
Daniel was iemand die vreugde en plezier gaf aan diegene die hem kenden. Familie en vrienden beschrijven hem als bezorgd, vriendelijk en graag gezien. Het vuur in zijn ogen werd gedoofd op de jonge leeftijd van 17 en met een heel leven voor hem. “Mijn zoon was een zachte en verrukelijke jongen met een tinkeltje in zijn ogen” weet zijn moeder ons te vertellen.
“Het was niet altijd zonneschijn, maar alles wat we samen hebben gedaan heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Hij vond rust en kalmte wanneer hij ging vissen. Hij kon uren in een boot zitten, gewoon rondkijken en van de plaats genieten. Ik leerde al snel, telkens we samen weg gingen, om hem geen visserswinkel laten binnen te gaan omdat het lang kon duren eer hij terug buiten kwam. Hij hield er van om te vissen, meisjes te ontmoeten, drum spelen en van zijn familie. In mijn ogen was hij een prachtige jongen waar ik heel trots op was. Hadden we ooit eens ruzie, dan waren de woorden “het spijt me” heel belangrijk. Hij zei zo vaak “mama, ik hou van je”. Hij vond er niets vernederend aan, zelfs niet als zijn vrienden het konden horen. Daniel was een jongen die een grote indruk maakte op de mensen die hij ontmoette, en winde velen hun hart. Telkens als ik nu door mijn keukendeur kijk en ik zie zijn eigen kleine huisje in de tuin, dan zie ik een donkere venster. De lichten zijn uit en dan vraag ik me af: “Waarom hebben ze jouw leven gestolen?””. De strafrechterlijke gevolgen werden beschreven als vals, de rechter en de juryleden verklaarden de Zweedse jongeren als “outlaws” zonder verdere gevolgen. De moordenaar, Khaled Odhel, werd veroordeeld voor doodslag en werd doorverwezen voor psychiatrische hulp omdat het gerecht tot de conclusie kwam dat hij van tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid leed toen hij de misdaad beging. Als het oordeel langs deze weg wordt geformuleerd is het allesbehalve normaal dat hij gezond wordt verklaard na ongeveer een jaar en dan terug op vrije voeten rondloopt.
Slechts zes van zijn kompanen werden vervolgd. Drie van hen werden veroordeeld tot 40 uren gemeenschapsdienst en contact met de sociale diensten. Twee van de andere drie werden beboet met 1800 Zweedse Kronen (zo een slordige 200 Euro) en de laatste kwam voorwaardelijk vrij met dezelfde geldsom als boete. Is dat alles dat een Zweedse jongen zijn leven waard is? Minder dan een boete voor te snel te rijden in Zweden?
U bent zeker en vast niet de enige die niet wil dat de samenleving vernietigend en brutaler word. Er is een jaarlijkse gedenkmars om de herinnering aan een van de jonge Zweedse burger, wiens bloed gespild werd op het offer altaar van het gevestigde machten, levend te houden. Deze vind steeds plaats rond de datum van de moord. In 2001 kwamen 1400 betogers samen om te protesteren tegen het toenemende geweld tegen de Zweedse bevolking. Het minste dat we kunnen doen is deelnemen aan deze manifestatie en de eis voor de negatieve sociale veranderingen te stoppen te laten horen.
Bronvermelding:
Salemfonden